Harde ondergrond
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Een harde ondergrond in de bouwkunde is grond met voldoende draagkracht waarop een fundering, zoals een fundering op staal, direct kan rusten.
Omschrijving
De term 'harde ondergrond' verwijst naar een bodemgesteldheid die stevig en compact genoeg is om het gewicht en de krachten van een bouwconstructie over te dragen zonder excessieve zetting. Dit type ondergrond is cruciaal voor funderingstechnieken zoals fundering op staal, waarbij het gebouw direct op de draagkrachtige grondlaag wordt gefundeerd. Materialen die een harde ondergrond kunnen vormen zijn onder andere zand, grind of puinfractie, en ingeklonken zand. In tegenstelling tot slappe grondsoorten zoals veen of klei, waarvoor meestal paalfunderingen nodig zijn om de belasting naar dieper gelegen draagkrachtige lagen af te leiden, biedt een harde ondergrond een solide basis dichter bij het maaiveld. De aanwezigheid van een harde ondergrond kan de noodzaak voor kostbare diepe funderingen verminderen. Het is essentieel om de draagkracht en specifieke samenstelling van de ondergrond te beoordelen om de juiste funderingstechniek te kiezen en de stabiliteit van de constructie te waarborgen.
Harde ondergrond en Fundering op Staal
De term 'fundering op staal' betekent dat de fundering direct op de natuurlijke, draagkrachtige ondergrond rust. Het woord 'staal' heeft in deze context geen betrekking op het metaal staal, maar komt van Oudgermaans/Oudfrans 'stal', wat 'vaste plaats' of 'rusten op' betekent, verwijzend naar de harde bodem. Een fundering op staal wordt toegepast bij relatief lichte constructies op een bodem die als voldoende draagkrachtig is beoordeeld. Dit kan bestaan uit verbrede voeten, strokenfunderingen of een gewapende betonplaat die de druk van de constructie over een groter oppervlak van de harde ondergrond verdelen.
Gebruikte bronnen: